Τρίτη 29 Μαρτίου 2016
Πέμπτη 18 Φεβρουαρίου 2016
Πως γκρέμισαν τα νεοκλασικά σπίτια της Αθήνας. (Ντοκιμαντέρ)
Ένα εξαιρετικού ενδιαφέροντος, ιστορικό ντοκιμαντέρ, με κείμενα του Γιάννη Τσαρούχη και εικόνες του Σπύρου Βασιλείου, για τα νεοκλασικά κτίρια της Αθήνας.
Η μικρού μήκους ταινίας, διάρκειας 20 λεπτών, γυρίστηκε το 1980 σε παραγωγή, σενάριο, διεύθυνση φωτογραφίας και σκηνοθεσία: Νίκου Γραμματικόπουλου.
Βραβεύθηκε με το Βραβείο Κριτικών στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης για τη συμβολή του στη διατήρηση και διάσωση της πολιτισμικής κληρονομιάς το 1980.
Μεταδόθηκε στην ΕΡΤ αλλά και την Σουηδική Τηλεόραση.
Δείτε το & Δείχτε το:
Τετάρτη 27 Ιανουαρίου 2016
...πάμε στο Θέατρο...online: Θέατρο "Ακαδημίας Πλάτωνος" σχεδΟν ( εμπνευσμένο...
...πάμε στο Θέατρο...online: Θέατρο "Ακαδημίας Πλάτωνος" σχεδΟν ( εμπνευσμένο...: ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ σχεδΟν ( εμπνευσμένο από το « Πηγαινέλα » του Σάμιουελ Μπέκετ ) Κ οντεύει ο καιρός που θα τα ξεχάσεις όλαύει ο κα...
Σάββατο 16 Ιανουαρίου 2016
Οι Ταινίες της Φίνος Φίλμ - Ούτε γάτα ούτε ζημιά
του 1955
http://www.finosfilm.com/
Οι Ταινίες της Φίνος Φίλμ
Εκατό ογδόντα επτά [187] ταινίες με την σφραγίδα του Φιλοποίμενα Φίνου, ξεδιπλώνονται για πρώτη φορά διαδικτυακά με λεπτομερή στοιχεία, περιλήψεις, κριτικές αλλά και πλούσιο φωτογραφικό υλικό. Ταινίες που νίκησαν το χρόνο, τόσο για την καλλιτεχνική όσο και για την εμπορική τους αξία, αφού στέκονται ακόμα στην κορυφή και συνεχίζουν να ζωγραφίζουν πλατιά χαμόγελα σε μικρούς και μεγάλους.
Δευτέρα 4 Ιανουαρίου 2016
Επενδύοντας όχι στον φόβο αλλά στην ενσυναίσθηση
ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΑ ΝΕΑ
Καλλιεργώντας τη φυσική μας προδιάθεση για ενσυναίσθηση
H ενσυναίσθηση και η αλληλεγγύη σε άτομα που ανήκουν σε διαφορετικές από εμάς εθνοτικές ομάδες είναι κάτι που μαθαίνεται και καλλιεργείται.
Αρκούν λίγες θετικές εμπειρίες και προσωπικές επαφές με μέλη αυτής της αλλοεθνούς ομάδας!
Μολονότι αυτό ήταν εμπειρικά γνωστό από πολύ παλιά, πριν από μερικές ημέρες επιβεβαιώθηκε και επιστημονικά χάρη στη συνεργασία δύο ερευνητικών ομάδων που εργάζονται στο πανεπιστήμιο της Ζυρίχης και στο University College του Λονδίνου.
Τα συμπεράσματα των ερευνών τους καταγράφονται στο σημαντικό άρθρο με τίτλο «Πώς η παιδεία διαμορφώνει τον ενσυναισθητικό εγκέφαλο» (How learning shapes the empathic brain) που μόλις δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Proceedings of the National Academy of Sciences».
Με τον όρο «ενσυναίσθηση» η σύγχρονη επιστήμη περιγράφει τη σχεδόν μαγική ικανότητά μας να αναγνωρίζουμε, και κυρίως να βιώνουμε σε πρώτο πρόσωπο, τις εσωτερικές και προσωπικές εμπειρίες των άλλων.
Αυτή η αδιαφανής και μέχρι πρόσφατα συστηματικά υποβαθμισμένη βιο-ψυχολογική μας ικανότητα αποτελεί σήμερα αντικείμενο πολλών ερευνών στο πεδίο των Νευροεπιστημών.
Τα τελευταία χρόνια, χάρη σε αυτόν τον διεπιστημονικό τομέα έρευνας, αρχίσαμε όχι μόνο να αναγνωρίζουμε τη σημασία αλλά κυρίως να κατανοούμε τις νευροφυσιολογικές προϋποθέσεις και τις λειτουργίες του φαινομένου της ενσυναίσθησης.
Συνεπώς, η ενσυναίσθηση δεν είναι απλώς ένας νεολογισμός αλλά μια θεμελιώδης -δηλαδή έμφυτη- νοητική λειτουργία καθώς και το αναφαίρετο συστατικό στοιχείο των διαπροσωπικών ή των κοινωνικών μας σχέσεων.
Οι εκδηλώσεις όμως αυτής της εγγενούς ικανότητας επηρεάζονται σημαντικά από εξωγενείς-κοινωνικούς παράγοντες και ρυθμίζονται από τις εμπειρίες και τα βιώματά μας.
Για παράδειγμα, οι προδιαμορφωμένες απόψεις ή οι προκαταλήψεις μας μπορεί να επηρεάζουν το πόση ενσυναίσθηση επιδεικνύουμε στις κοινωνικές μας σχέσεις.
Οταν θεωρούμε ότι ένα θύμα είναι συνυπεύθυνο για τις πράξεις που του προκάλεσαν οδύνη, τότε η ενσυναίσθησή μας προς το πρόσωπο αυτό θα είναι μικρότερη απ’ ό,τι απέναντι σε ένα θύμα που θεωρούμε ότι δεν φέρει καμία ευθύνη για τις πράξεις του.
Ακόμη πιο ισχυρές όμως αποδεικνύονται οι προκαταλήψεις που σχετίζονται με συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες (οικογένεια, έθνος, κοινωνική τάξη, μορφωτικό επίπεδο).
Ετσι, σύμφωνα με όλες τις έρευνες, οι εκδηλώσεις της ενσυναίσθησης είναι σαφώς μειωμένες απέναντι στους «ξένους», απέναντι δηλαδή σε άτομα που προέρχονται από διαφορετικές εθνικές, θρησκευτικές ή πολιτισμικές ομάδες.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζουν σήμερα οι Ευρωπαίοι το μεγάλο κύμα προσφύγων και οικονομικών μεταναστών από την ευρύτερη Μέση Ανατολή.
Η συμπεριφορά της πλειονότητας των Ευρωπαίων, με εξαίρεση ίσως τους Ελληνες, όταν δεν εκδηλώνεται ανοιχτά ως ρατσιστική προκατάληψη, χαρακτηρίζεται από αδυναμία ενσυναίσθησης απέναντι στην οδύνη και τα προβλήματα αυτών των κατατρεγμένων ανθρώπων.
Αυτή η οδυνηρή εθνικοπολιτική συγκυρία αναδεικνύει πόσο σημαντική και επίκαιρη είναι στις μέρες μας η έρευνα της Γκριτ Χάιν (Grit Hein), του Φίλιπ Τόμπλερ (Philippe Tobler), του Γιαν Ενγκελμαν (Jan Engelmann) και του Μάριους Βόλμπεργκ (Marius Vollberg).
Το γεγονός ότι συνήθως εκδηλώνουμε μειωμένη ενσυναίσθηση απέναντι στους «ξένους», ιδιαίτερα όταν προέρχονται από άλλες εθνότητες (αλλοδαποί), συμβάλλει στην ενίσχυση των ξενοφοβικών αισθημάτων και των ρατσιστικών συμπεριφορών στις δήθεν πολυπολιτισμικές κοινωνίες μας.
Αντιστρόφως, η καλλιέργεια της ενσυναίσθησης ενδέχεται να εξυπηρετεί τις πιο ειρηνικές κοινωνικά σχέσεις αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας.
Επενδύοντας όχι στον φόβο αλλά στην ενσυναίσθηση
Με την έρευνά τους η Γκριτ Χάιν και οι συνεργάτες της θέλησαν να διαπιστώσουν αν θα μπορούσε να αποδειχτεί πειραματικά ότι αυτό το έλλειμμα ενσυναίσθησης και οι ρατσιστικές προκαταλήψεις που αυτό συνεπάγεται θα μπορούσαν να ξεπεραστούν ή, έστω, να περιοριστούν μέσα από εναλλακτικές μαθησιακές εμπειρίες-πρακτικές.
Με άλλα λόγια, θέλησαν να αποκαλύψουν τις εγκεφαλικές δομές που εμπλέκονται τόσο στις αρνητικές-φοβικές όσο και στις θετικές συμπεριφορές αλληλεγγύης.
Για τον σκοπό αυτό υπέβαλλαν πολλούς εθελοντές σε ένα κατάλληλα σχεδιασμένο τεστ ενώ, παράλληλα με τις απαντήσεις, κατέγραφαν λεπτομερώς τη δραστηριότητα ορισμένων εγκεφαλικών περιοχών που, από καιρό, ήταν γνωστό ότι δραστηριοποιούνται στις εκδηλώσεις ενσυναίσθησης.
Πιο συγκεκριμένα, κατέγραφαν την εγκεφαλική ενεργοποίηση των εθελοντών πριν και μετά τις απαντήσεις στο τεστ, το οποίο συνίστατο στο να παρακολουθούν τα μέλη της ομάδας τους ή τα μέλη μιας ομάδας ξένων ενώ δέχονταν στην παλάμη των χεριών τους αβλαβείς αλλά ενοχλητικές ηλεκτρικές εκκενώσεις.
Ολοι οι εθελοντές που συμμετείχαν είχαν οι ίδιοι δεχτεί, κατά την πρώτη φάση εκμάθησης, μια σειρά από τέτοιες ενοχλητικές ηλεκτρικές εκκενώσεις ώστε να γνωρίζουν το δυσάρεστο συναίσθημα που προκαλείται από αυτές.
Στη δεύτερη φάση του πειράματος, αυτές οι δυσάρεστες ηλεκτρικές εκκενώσεις μπορούσαν να αποφευχθούν αν ένας εθελοντής από την ομάδα των ξένων επέλεγε να παρέμβει για να βοηθήσει ένα μέλος από την άλλη ομάδα.
Εξετάζοντας τα αποτελέσματα των πειραμάτων διαπίστωσαν ότι όποτε οι εθελοντές είχαν βοηθηθεί ώστε να αποφεύγουν τις ηλεκτρικές εκκενώσεις -έστω και δυο τρεις φορές μόνο!- μόλις έβλεπαν κάποιο μέλος από την ομάδα των ξένων να δέχεται ηλεκτρικές εκκενώσεις ο εγκέφαλός τους αντιδρούσε με έντονα αισθήματα ενσυναίσθησης, τα οποία απουσίαζαν κατά την πρώτη φάση του πειράματος. Ούτε λίγο ούτε πολύ, όλα τα άτομα είχαν μάθει να βιώνουν και να επιδεικνύουν μεγαλύτερη ενσυναίσθηση για τους «ξένους»!
Σύμφωνα με τους ειδικούς, αυτό το πείραμα υποδεικνύει σαφώς ότι για την ενεργοποίηση της εγκεφαλικής ενσυναίσθησης αρκούν λίγες μόνο «θετικές» προσωπικές εμπειρίες επαφής με τα μέλη της ομάδας των ξένων.
Επιπλέον, διαπίστωσαν ότι «αυτές οι θετικές εμπειρίες με τους ξένους μεταδίδονται ταχύτατα ανάμεσα στα μέλη που ανήκουν στην ίδια ομάδα», όπως επισημαίνει η Γκριτ Χάιν.
Ποιο πρακτικό-πολιτικό συμπέρασμα προκύπτει από αυτήν την ενδιαφέρουσα έρευνα; Οτι η βελτίωση των κοινωνικών σχέσεων που αναπτύσσουμε με άτομα που ανήκουν σε «ξένες» εθνικές, πολιτισμικές και θρησκευτικές παραδόσεις είναι εφικτή μόνο όταν πολλαπλασιάζονται οι ευκαιρίες για προσωπική επαφή και σχέση ανάμεσα στα μέλη των διαφορετικών εθνικών-κοινωνικών ομάδων.
Και όποτε αυτό το κοινό αίσθημα αντικαθιστά τον προγενέστερο φόβο του άλλου ή του ξένου, τότε μόνο αναδύονται ελεύθερα τα θετικά αισθήματα της αλληλεγγύης και της ενσυναίσθησης.
Σε μια εποχή κοινωνικής βαρβαρότητας όπως η σημερινή, όπου ο τυφλός οικονομικός ανταγωνισμός συνοδεύεται από τον ακραίο και ανερυθρίαστο εγωτισμό, ένας όλο και μεγαλύτερος αριθμός ατόμων οδηγείται σε μια ναρκισσιστική ή, ακριβέστερα, αυτιστική κωφότητα απέναντι στον πόνο και τα δεινά των συνανθρώπων μας.
Ωστόσο, αυτή η εσωστρεφής και αυτάρεσκη αναζήτηση του «πραγματικού» εαυτού μας αποδεικνύεται συνήθως μάταιη, καθώς το αίτημα της «εγωτικής αυτογνωσίας» δεν έχει κανένα απολύτως νόημα εκτός της κοινωνίας και εκτός της Ιστορίας.
Τα παιδιά από άθρησκες οικογένειες είναι πολύ πιο φιλεύσπλαχνα και αλτρουιστικά
Το αίνιγμα της μουσικοφιλίας
Πάνω απ' όλα, η Ανθρωπιά!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)